بی حوصلگی و تنبلی و علل آن

آشنایی با علل بی حوصلگی و تنبلی

برخی از علل تنبلی به ذهنیت اشخاص و به عبارت دیگر، به افکار و طرز تلقی های آنها بستگی دارد.
به نظر شما “انگیزه” و “عمل” کدام بر یکدیگر مقدمند؟ اگر جواب شما انگیزه است بدانید که جواب تنبل ها را داده اید. خیلی ها با جواب شما موافقند و با این حال جواب شما درست نیست.
تنبل ها توجیه می کنند که: “حال و حوصله ندارم. صبر میکنم تا حال و حوصله پیدا کنم‌”. اشکال بر سر این است که این حال و حوصله بهتر و بیشتر ممکن است هرگز از راه نرسد. اگر فکر می کنید بالاخره به کوتاه کردن چمن ها و نظافت گاراژ و رسیدگی به دخل و خرج خانواده راغب خواهید شد بدانید که سخت در اشتباهید.

اشخاص موفق خوب می دانند که ” کار” مقدم بر “انگیزه” است. مهم نیست که دوست دارید یا ندارید، دست به کار شوید، وقتی شروع کردید برداشتن قدم های بعدی ساده تر می شود.

چند تفکر اشتباه که باعث می شود روند تنبلی ادامه پیدا کند:

۱_الگوی تسلط: تنبل ها اغلب از رفتار اشخاص کارآمد برداشت غیر واقع بینانه ای دارند. ممکن است گمان کنید اشخاص موفق به راحتی به هدف خود می رسند که تصور کاملا غیر واقع بینانه ای است. اگر به راحت بودن زندگی معتقد باشید و اگر خیال کنید دیگران تلاش نمی کنند، به این نتیجه می رسید که مشکلی در کار شما وجود دارد و در نتیجه در برخورد با هر مشکل از آن صرفنظر میکنید، میزان تحملتان کم می شود، آن گونه که جزئی ترین دلسردی ها و ناکامی ها برای شما غیر قابل تحمل می شود.

۲_ترس از شکست: اغلب مسامحه کارها را تنبل و فاقد احساس مسئولیت می نامیم، اما مسئله اصلی چیز دیگری است. مشکل این جماعت این است که موفقیت را بیش از حد مهم می دانند و در نتیجه به جای آنکه به استقبال خطر بروند، از آن می گریزند. اشخاصی که از شکست می ترسند اغلب عزت نفس خود را با موفقیت می سنجند.

۳_کمال طلبی: بسیاری از ما با این باور بزرگ شده ایم که باید همیشه کارهایمان را عالی و بدون کم و کاست انجام دهیم و معتقدیم که ” بهترین” شدن پاداش ویژه دارد. متاسفانه کمال گرا ها ستاره ها رو هدف میگیرند و جز هوا چیزی نصیبشان نمی شود.

۴_پاداش نگرفتن: اشخاص موفق و مفید اغلب به خاطر کاری که می کنند به خود امتیاز می دهند و احساس هیجان دارند. مسامحه کارها در مواقعی دقیقا عکس این کار را می کنند. پیوسته خودشان را دست کم میگیرند در این کار مهارت دارند‌.

۵_عبارت های باید دار: مسامحه کارها اغلب به خود می گویند: باید آن نامه ها را بنویسم، باید شروع کنم. عبارت های باید دار معمولا موثر نیستند، زیرا احساسی از گناه تولید می کنند و در نتیجه شرایطی فراهم می سازند که شما از انجام آن کار خودداری می کنید.

۶_پرخاشگری انفعالی: مسامحه کارها معمولا از ابراز علنی احساسات منفی خود واهمه دارند و کار ها را به تعویق میندازند و اطرافیانشان را آزرده می کنند و در توجیه کار خود میگویند” فراموش کردم”.

۷_فقدان قاطعیت: تسلیم خواسته های غیر منطقی دیگران می شوند. ممکن است بر این گمان باشید که باید توقعات دیگران را برآورده کنم و عزت نفس خود را به برداشت دیگران از خود منوط کنید.

۸_احساس جبر: از انجام کارهایی که دیگران از آنها می خواهند خودداری میکنند و از سوی دیگر اشخاص مقابل آنها ممکن است از این رفتارشان ناراحت شوند و بیش از پیش آنها را تحت فشار بگذارند.